Pojęcie „misji” w polskiej radiofonii

Ustawa o Radiofonii i Telewizji uchwalona w grudniu 1992 roku dała podwaliny nowego porządku medialnego w Polsce po upadku komunizmu. Mimo kilku nowelizacji, jest wciąż obowiązującym aktem. Jedną z istotnych regulacji wprowadzonych ustawą jest pojęcie „misyjności” nadawców publicznych, jednak artykuł 21 nie definiuje precyzyjnie tego pojęcia. Zamiast tego nakłada jedynie na publicznych nadawców obowiązek realizowania licznych zadań. Ustawa opisuje dziewięć ogólnych zaleceń dotyczących obszarów realizacji misji. Chociaż dotyczą tylko nadawców publicznych, niektóre z nich można odnaleźć u nadawców społecznych i (w pewnym stopniu) komercyjnych. Artykuł analizuje pojęcie „misji publicznej” w polskim radiu nie tylko w aspekcie prawnym, ale też poprzez refleksję nad zawartością programową stacji radiowych w kontekście współczesnego dyskursu publicznego. Pojawienie się niepublicznych nadawców w latach dziewięćdziesiątych zaowocowało głównie rozrywkowymi strategiami programowymi adresowanymi do precyzyjnie definiowanych, dobrze sytuowanych, przedsiębiorczych odbiorców. Skutkowało to wykluczeniem niektórych grup słuchaczy (np. rolników, emerytów, dzieci) ze sfery zainteresowań komercyjnych stacji. Z drugiej zaś strony media publiczne (oraz do pewnego stopnia społeczne) zostały związane narzuconym im obowiązkiem wypełniania misji. Problem „misyjności” (lub jej braku), jej zakresu oraz sensu, był dyskutowany w ciągu ostatnich dwóch dekad. Niniejszy artykuł przybliża te kwestie